μια κωμική ματιά
στο ζήτημα των συνόρων
Η Facta Non Verba ανέβασε τον Μάιο του 2010,
Το σπίτι πάνω σύνορα του Σλάβομιρ Μρόζεκ.
Η παράσταση δόθηκε στα πλαίσια
του 2ου ελευθεριακού φεστιβάλ θεατρικής έκφρασης
και υπήρξε αποτέλεσμα της δουλειάς
του θεατρικού εργαστηρίου που συντόνιζε η ομάδα
εκείνη τη χρονιά.
Φωτογραφίες
Video
Κείμενο
Συντελεστές
Το βαθύτατα πολιτικό είναι και ανθρώπινο. Και το βαθιά ατομικό διαχέεται στο όλο. Απορροφάται από τον κόσμο και τον απορροφά.
Αυτό το φίλτρο είναι το Παράθυρο του καθενός στον κόσμο.
Μπορεί να το κρατάς για χρόνια κλειστό....αλλά.....ο κόσμος
θα έρθει σε σένα. Θα αναζητήσει
το κομμάτι που του λείπει.
Το δικό σου κομμάτι.
Σκόρπιες σκέψεις πάνω στην παράσταση:
Έγραφε ο Antoine Vitez σε γράμμα του στη Λούλα Αναγνωστάκη λίγο πριν το Μάη του 68 και με αφορμή το συγκεκριμένο μονόπρακτο πως "έβλεπε πίσω από τα μαύρα της γυαλιά τη συμφορά, τον τρόμο.
Πως τα είχε καταλάβει όλα." Και πράγματι η Αναγνωστάκη έγραψε το τελευταίο μέρος της τριλογίας της το 1965. Μόλις δύο χρόνια πριν τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Και σήμερα, εν έτει 2012, οι διαφορές είναι δυσδιάκριτες και επιμελώς καμουφλαρισμένες.
Η χούντα δε φοράει στρατιωτικό πηλήκιο αλλά τεχνοκρατική μάσκα. Κάθε επίφαση αστικής δημοκρατίας έχει εξανεμιστεί. Η "καρφίτσα" και οι κοτζαμάνηδες της δεκαετίας του 60 έχουν αντικατασταθεί από τα παρακρατικά σκυλιά της Χρυσής Αυγής που εξαπολύουν πογκρόμ στο όνομα του σάπιου αίματος τους και της ανωτερότητας των σκατών που έχουν για εγκέφαλο τους, ενώ παράλληλα οι trash φασίστες αφεντικά τους, μέλη κι αυτοί μιας κυβέρνησης που δεν πήρε καμία λαϊκή εντολή, εκσφενδονίζουν ολημερίς κι ολυνυχτίς σκουπίδια μέσα από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης σύμφωνα με το ρητό του ναζί μέντορα τους ότι όσο περισσότερες φορές ειπωθεί ένα μεγάλο ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται.
Η Αναγνωστάκη έβλεπε τον τρόμο και τη συμφορά. Εμείς βλέπουμε την απάθεια, την αποχαύνωση και την άγνοια. Επιλέξαμε το συγκεκριμένο μονόπρακτο γιατί αντιστέκεται σε όλα αυτά. Είναι απόλυτα επίκαιρο σήμερα που η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα και μας θυμίζει για ακόμα μια φορά πως τελικά κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει από ένα σύστημα που γεννά κι αναπαράγει τον πρώιμο θάνατο. Την εξουσία. Και πόσο περισσότερο σήμερα που έχει αρχίσει να μοστράρει και τη γαλανόλευκη φορεσιά της.
Αυτά τα δυο παιδιά επιθυμούν να ενηλικιωθούν, μα παράλληλα φοβούνται
να το πράξουν, αρκούνται στο να ονειροπολούν και να δηλώνουν το ένα στο άλλο
τις συναρπαστικές τους ιστορίες, τι θέλουν.
Μα δε νιώθουν έτοιμοι να τις κάνουν πραγματικότητα. Δεν επικοινωνούν στο βαθμό που θα περίμενε κανείς να επικοινωνήσουν
δυο αδέλφια που ζουν στον ίδιο χώρο.
Οι πράξεις τους και τα θέλω τους ποτίζονται
από την ενοχή και την ανασφάλεια.
Αποτελεί αυτός ο κλειστός, μοναχικός κόσμος πολύ καθαρά τη ζωή και τις πράξεις
του σύγχρονου εγκλωβισμένου ανθρώπου,
που ασφυκτιά.
