​

   Υπάρχει ένα ταμπού γύρω από την αγάπη ατομικά

και κοινωνικά. Η αγάπη είναι ένα οικείο ανθρώπινο (και μη) βίωμα που όμως εγκλωβίζεται στις διαδικές σχέσεις. Πολύ συχνά η λέξη αγάπη φέρνει στο νου αρκετών ανθρώπων πολύ συγκεκριμένους συνειρμούς και αντιδράσεις. Μερικά παραδείγματα: Εκκλησία, χριστιανισμός, γάμος, οικογένεια, έρωτας, προσκόλληση, ρομαντισμός κ. α.

   Η αγάπη μπορεί να παρουσιαστεί σαν μια πρόταση ατομικής και συλλογικής χειραφέτησης. Η αγάπη είναι ένας τρόπος ενσάρκωσης της αλληλοβοήθειας

και της αλληλεγγύης. Προσθέτοντας το επίθετο ολιστική αγάπη μήπως γίνεται πιο κατανοητό:

Χώμα! Φυτά! Δέντρα! Ζώα! (ανθρώπινα και μη).

Αν εκπαιδευόμασταν να αγαπάμε τα έμψυχα όντα

που μας περιβάλλουν θα υπήρχε λίγο δικαιοσύνη παραπάνω για τους εαυτούς μας και για το περιβάλλον μας. Η αγάπη δεν είναι καταναγκαστική, είναι η πιο άμεση βιωμένη εμπειρία που μπορεί να συγκινήσει ώστε να υπάρξει επιθυμία μοιράσματος αυτής.

   Η αγάπη μπορεί να οδηγήσει στην αυθεντική επικοινωνία και στην αποδοχή του άλλου και της άλλης. Η αγάπη μπορεί να μετασχηματιστεί, μπορεί να γίνει γνώση, μπορεί να γίνει αλληλεγγύη. Η αγάπη μπορεί να βιωθεί και σαν ευτυχία ή και σαν αρμονία. Η αγάπη αν δεν οδηγήσει σε επικοινωνία,

είναι γιατί εγκλωβίστηκε στο πως θα αγαπηθεί το εγώ, κι αυτό είναι ναρκισσισμός.